ANADOLU İNSANIM

Anadolu insaným; içtenli, duygulu,
Altýn kalbi aþk ve sevgiyle dolu.
Yýllar önce gurbete çýktý,
Yanýnda bir yatak, bir yorgan,
Bir çatal, bir de kaþýktý…
Yýllarca bodrumlarda yattý,
Çilesinin üzerine çile attý.
Aç, susuz ve uykusuz kaldý,
Sabrýný derdinin üzerine saldý.
Þehirde patronu iþ verdi, aþ verdi,
Onun helalinden çalýþmaktý derdi.
Anadolu insaným bu duruma çok sevindi,
Sahipsiz sokaklar artýk senin biricik evindi.
Çocuklarýna para pul yolladý,
Ailesini uzaktan da olsa kolladý.
Þehirde su, ekmek bulamadý,
Karnýný dizlerine çekerek aç, susuz kaldý,
Barýnmak için umudunu uzaklara saldý.
Günlerce, haftalarca yýkanamadý,
Bu durumda kimseyi asla kýnamadý.
Gece üçlere kadar, hurda topladý,
Rýzký için tümsekten tümseðe hopladý.
O; çalýþtý, patronu büyüdükçe büyüdü,
Emektar iþçi ise küçüldükçe küçüldü.
Ýþçi alýn teri sildi, göz nuru döktü,
Patronu iþçinin ömrünü söktü.
Yýllarca sevdiklerine hasret kaldý,
Patronu iþçinin emeðini çaldý.
Çocuklarý ve karýsý çok uzaktý,
Sigarasýný sessizce yaktý,
Dumanlarý ise gözlerini yaktý.
Patron: “Ben sana iþ, aþ verdim” dedi,
Verdiði iþi baþýna kaktý,
Ýþçi ise boynunu büküp yere baktý.
Patronu: “Aç mýsýn evladým?”
“Susuz musun yavrum?” Dedi.
Çilekeþ iþçi: “Aç ve susuzum” diyemedi.
Tükrüðünü yutkunarak,
Mahcup bir lisaný hâl ile:
“Abi ben tokum, az önce yedim,
Abi, su da istemem saðol” dedi.
Açlýðýný ve susuzluðunu gizledi.
Bu duruma hasret yüklü yüreði sýzladý.
Bir bardak suyun, bir tabak yemeðin,
Baþýna kakýlmasýný istemedi,
Ben; “açým, susuzum” diyemedi.
Bir yutkundu, bir nefes aldý,
Þehrin derinliklerine daldý…
Kalbinden dedi ki “Rýzký veren Allah’týr,
Çalýþmak benden, rýzk ise Allah’tandýr”
Büyüklenmeden çalýþtý, çabaladý, didindi,
Þehrin sokaklarýný, kendine arkadaþ edindi.
Týrnaklarý yere bastý ve yine bastý,
Kendini sabrýn kucaðýna býraktý.
Þehirden bir avuç toprak satýn aldý,
Parmaðýný oraya çiviledi ve çiviledi,
“Tevekkeltü Alellah” dedikçe dedi.
Ýþçiyi buradan söküp atmak gerek dediler,
Halatla kollarýndan, ayaklarýndan çektiler,
O, yerinden hiç ama hiç oynamadý,
Onlarýn hile ve tuzaklarýna aldanmadý.
Derken bir avuç toprak daha satýn aldý,
Ayaklarý saðlamlaþtý, çiviler çoðaldý.
Baþýný sokacak bir delik buldu,
Bu, onun için en doðru yoldu.
Günlerce aç ve susuz kaldý
Ve o delikten bir nefes saldý,
Saða, sola, dünyaya baktý,
Umut ýþýðýný oracýkta yaktý.
Güneþ ýþýnlarý, ona göz kýrpýyordu,
Hem de neþe ile gülümsüyordu.
Þehrin en gözde yerini kaptý,
Derken oraya bir göz ev yaptý.
Çoluðunu çocuðunu getirdi oraya,
Kendisi çýktý, helâl iþ bulmaya,
Kibirlenmedi, umutsuzluða bürünmedi,
“Ne iþ olursa yaparým” dedi.
Kolay, zor iþ demedi,
Herkese çalýþtý, ter döktü,
Feleðin çivisini orada söktü.
Yorgunluk ve bitkinlikten,
Sofranýn baþýnda uyuya kaldý,
Çektiklerini düþünüp maziye daldý.
Tahtalar yatak, aðaçlar yastýktý,
Yediði kuru ekmek, içtiði katýktý.
Akrabalarý çalýþmaya geldi,
Onlara ekmek, su, iþ verdi.
Derken iki, üç, beþ, yirmi beþ…
Boydan boya bir mahalle oldu,
Sahipsiz sokaklar sevenleriyle doldu.
Dükkânlar, fýrýnlar, maðazalar açýldý,
Fabrikalara, iþ yerlerine iþçiler seçildi.
Mobilyalar dizildi, demirler kesildi,
Dükkanlara çalýþma levhalarý asýldý.
Her taraf, iþ sahasý oldu boydan boya,
Bu sabrýn meyvesini herkes duya.
Eski patronlar, hâl hatýr sormaz oldu,
Sermayeleri, günden güne yok oldu.
Bayramlar, düðünler, niþanlar çoðaldý,
Anadolu insanýnýn yaptýðý her iþ doðaldý.
Þehirde dostluk ve kardeþlik pekiþti,
Haset insanlar ise aralarýnda çekiþti.
Kardeþlik varoþlarda, sevgi yumaðý oldu,
Bu durumda düþmanýn beti benzi soldu.
Yýllar önce misafir olmak imkânsýzdý,
Emektar iþçiler, sokaklarda dermansýzdý.
Þimdi senin en yakýnlarýn þehrin sahibi oldu,
Þehrin sahipsiz sokaklarý dostlarýyla doldu.
Þimdi köy de senin, kasaba da þehir de
Artýk mutlusun sen her yerde.
Sen, hem köylüsün hem de efendi,
Senin azmin, kibirli insanlarý yendi.
Sen artýk ekmek de uçak da yaparsýn,
Helal rýzkýna sermayeni katarsýn.
Mutlu bir yuvan var, çok yakýnýnda,
Dertlerine derman olursun yanlarýnda.
Iraklar yakýna, tutsaklar hürriyete kavuþtu,
Anadolu insaný kimliðine sahip çýktý, coþtu.
Þehrin varoþlarý, sevgisini hiç esirgemedi,
Onlarý patronlarý gibi dýþlayýp geri çevirmedi.
Sahipsiz sokaklar, gariban iþçilerini patron etti,
Anadolu insanýný baðrýna basýp daima mutlu etti…

18.07.2007
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: