Sana ne sözler birikti, bir bilsen… Gündü, güneþin tam ortasýydý, Yedi tepeli þehre benzeyen gözlerin. Geceydi, aþkýn sýzýsýydý sanki tenindeki terin. Sendin saçlarýný tel tel ayýrýrken, Bana ait ‘Gül Kokulu’ þarkýlar mýrýldanan... Bir özleyiþ sarýyor beni, Sonra ayrýlýðýnýn sesi. Sanki içimde aðlýyorsun. Aðladýkça, bir Ýstanbul tramvayýnda Kaybolan yolcumsun içimde. Üstü baþý açýlmýþ denizimin, Fenerisin artýk sen… Sen içimde aðlýyorsun. Kimseyi yolundan çevirecek gücüm yok! Dayanýksýzým, dayanýksýzým… Olduðun yerde kal… Hoþça kal…
GÜL DEMÝRBÝLEK
Sosyal Medyada Paylaşın:
prensesfiruze Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.