“Her þeyimsin” diyerek seviyorken beni, sen Durduk yerde aniden; þeytan girdi kanýma Anlamsýz, biliyorum; nedensiz bir sebepten Yemin billah ettim ben; dinime, imanýma !
Ne aradým, ne sordum; o günden sonra seni Yerden yere çalýp ta kýrdým haysiyetini Hançer bilermiþ gibi keskinleyip öfkemi Kadir, kýymet bilmedim; kazandým nefretini
Hiç, bakmadým takvime kaç yýl geçmiþ aradan ? Dedim: “Nasýl bildiyse, öyle yapsýn yaradan” Senle yaþanmýþlarý silmiþken hafýzamdan Postacý çýka geldi elinde beyaz zarflan
Yollayan her kim ise, bir kartpostal göndermiþ Büyük harfle not düþmüþ “dikkatlice bak” demiþ Alelacele yazmýþ, belli; eli titremiþ Býrak, imza atmayý isim dahi vermemiþ
Ve o, günlerden kalma resmin geçti elime Bir anlam veremedim daralan nefesime ! Bu ses benim mi acep yabancýyým sesime !? Aklýmý koru yarab, perde indi gözüme
Senden kalan ne varsa yýrtýp, yakmýþtým oysa Felek; hesap mý sorar, oyun mu oynar yoksa ? Elim, kolum tutuldu, uyuþtu aðzým, dilim Sol yandan geldi, vurdu; nüzul denen þey buysa
Ne el tutar, ne ayak, ne gören bir gözüm var Nefesim tükenmeden hele son bir sözüm var “Kuru inat yüzünden, dargýn gittim sana yar Kördüðüm aþkýmýza; mahþerde bir çözüm var”