incir çekirdeðine sýðar mý hayat sýðdýrdýk iþte ya dýþarýda kalan aþkýn günahý ne
çekme ellerini yüreðimden üþür yüreðim bozkýrýn yozluðunda ve ay kaçar gökyüzünden ve bir daha konuk olmaz bu sevda ucu yanýk mektuplara ve sen þimdi gelmiþ demektesin ki “gidiyorum ben…”
çýkmaz mý anlamýndan zaman kuþanmaz mý bu kent tüm kara elbiselerini ve gidip gelip uzaklara haykýrmaz mý yüreðindeki korkularý çýðlýk çýðlýða dilinde kekeme bir türkü ellerinde kalmýþ aklýnýn kördüðümü bir jilet kesiði ki kanatýr hep içini tamam gelme ama gitme de…
gidersen her öfkemle büyüyeceksin içimde gölgeme sýðýnamam o zaman dirilir mi gözyaþýmdaki acý düþürme beni imdat ateþlerine üstümüzde leke duruþlu bir sevda nasýl da kirlettik ellerimizi avuçlarýn saklamaz oldu yüzümü utanýyorum… demir soðukluðu düþmüþ dudak kývrýmlarýna “son kez “ diyorsun öpüyorsun… üþüyorum !
oysa nasýl masumduk bir fahiþenin düþüne düþesiye çocuktuk besmelesiz geçmezdi hiç yüzün yüzümden esmerleþiyorsun gittikçe gecenin gözlerinde seni içimdeki tecride býrakýyorum bir intihar geçiyor tespih tanelerinden artýk ölüme doðmak istiyorum…
ve þimdi sen gidiyorsun toprak yüzlü bir sevda bana gülümsüyor aldýrmadan içimdeki soykýrýma ve seni kurban ediyorum kesilmemiþ adaklarýma...
sevgi kaya Sosyal Medyada Paylaşın:
Sevgi Dündar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.