Bilmediðim eller iter beni
karanlýk kuyulara
ya da acaba bilmediðimi sandýðým eller mi?...
Yaþamla ölüm arasýnda ki
Korkuluklara asýlý hayatým…
Parça bütün arasý
özgürlüklerini izlerim yaþamlarýn.
Son çarpma sesi
Beton da yankýlanmadan önce,
uzunluðu kestirilemeyen düþüþlerin
bittiði andýr,
týkanýp süzülemeyen yaþlarýn
ayný beton yankýsý…
"hah! tamam iþte!
içimdeki çocuðu yakaladým"
dediðim anda aslýnda
çoktan benden uzaklaþan
ayak seslerini duyarým...
sabahtan akþama,
akþamdan sabaha
uzar zaman yaþadýkça
beynimdeki soluksuz tilkilerin eþliðinde
kovalar beni.
An mý beni harcar
ben mi an ý harcarým bilinmez.
Her gece yalýn ayak
karanlýða karýþýp kaybolmak ister fikirler.
Bense gideceðim yerleri düþlerim
yanýma almak istemediklerimle.
Ne zaman sarý sýcak turuncuya elimi uzatsam
bir anda tutulduðunu,
zehir yeþili dilimi konuþur duysam
aslýnda sustuðumu,
gözlerimden akan sýcak beyazlarý hissetsem
aslýnda çoktan çöle döndüðümü,
kýrmýzý kýrmýzý gülsem
kaþlarýmýn arasýnda ki
yaþama kýzan çizgileri fark ederim...
Ne zaman aynaya baksam
bu ben deðilim derim.
Aslýnda ta kendisiyim.
Evet tam olarak o yansýma benim,
benim olmadýðýný fark ettiðim her þey ile
bana benzeyen benim...
demeden önce;
Güneþe hasret cüzamlý yüzlerin
Pullanýp, esintiyle savrulan
Kalýntýlarýný fark ederim…
Kim düþünür ?
Kim acýr ?
Kim aðlar ?
Derim…
Hiç kimse !
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.