Þakaklarýmda dört nala sancýlar
Yorgun þafaklar topluyorum omuzlarýmdan
Daha güneþe bile çarpmadan
Selamsýz sabahsýz giriyorum geceye
Kekremsi tadlar alýyorum bir ucundan
Gönlüm uyuþurken gidiþinle
Karanlýðýn dudaklarýnda konaklýyorum
Duvarlar küskün kalýyor yine
Rüzgâr dilsiz
Ben çaresiz
Bu hayýn saatlerde
Büküp boynumu yetimce
Ýçimin mahzunluðuna sýðýnýyorum
Yalnýzlýðýmýn alnýndan öpmüyorsun nicedir
Okþamýyorsun titrekliðini sesimin
Dokunmuyorsun yine için acýyarak
Bakýþlarýmýn en uykulu haline
Bir an hýrsla sýkýyorum diþlerimi
Kelimelerim kan revan düþüyor
Uçurum uçurum
Ben kanýyorum...
Hecelerimde tüberküloz mikrobu
Silkeleniyorum
Olmuyor
Harflerimi veremle süslüyorum
Kenar süsleri kusuyor, hatýra defterimin
Anýlar tek tek kayboluyor hafýzamda
Bense susuyorum
Yine bir sayfa gidiyor ömür defterimden
Ve
Yine yalnýzlýðým karþýlýyor beni
Kapý eþiðinde…
Elimi elektrik düðmesine uzatýp, dokunuyorum
Aydýnlanmýyor odam…
Kýrýk bir aþk hikayesinden geriye kalan
Can kýrýklarýna çarpýyorum karanlýkta
Tökezliyorum bir an
Baþým dönüyor
Midem bulanýyor panik içinde
Yüreðim kanýyor
Bakýþlarýmdan sýzýyorsun
Alacakaranlýðýn huzursuz rüzgârýnda
Ayak seslerin yankýlanýyor duvarlarda
Soluðum kesiliyor
Öylece kalakalýyorum.
Demirden bir pençe sarýlýyor boðazýma
Ölüyorum sanýyorum
Kahrediyorum sana
Kahrediyorum
Zamansýz gelen baharýn soldurduðu
Aþk’a...
Eylül GÖKDEMÝR/14.04.2009