paramparça aynalarda sarhoþ dizeler mutluluðun rengi çalýnmýþ teselli vermez ümitler kül olmuþ korlar;sönmüþ ateþ devrik kuruluyor replikler aksak ötüyor kanaryalar yaðmur baþka; kar baþka yaðýyor güneþin yeri belirsiz; ay kaybolmuþ nihan kýlmýþým yüreðimi savruk kaygým yok kaybolmuþum lügatýmda uçurumun adý yok fark etmiyor ne zar ne lâlezar
aðdalanýyor ruhum bedenimden kral hep çýplak dil Ýbranice mevsim eylül’ü geçmez saat sabahý
dil dönmez yaþ’ým çoktan kurumuþ kemiðim etimden önce çürümüþ yýldýzlarýn söndüðünü bile fark edemedim dünyanýn dönmediðini cenazemde bir ben olduðumu yalnýz yaþadýðýmý;yüreðimi
oltamda unuttum balýklarý oysa kocaman güller vardý elimde hepsinin adý baþkaydý rengi baþka hatýrlayamadýðým kadar baþka kokularý
etrafa yalnýzlýk sindi;hortlaklar nöbette ateþ yakarak;su boðarak geçiyor zaman ansýzýn dondu belleðimde ne geçmiþ ne gelecek yalnýzca an diþlerinde eridim edilgen çatýlarýn
avuçlarýmdan döküldü salkým söðütler
tindaride geçtim yalnýz yollarý küçük betiklere çadýr kurdum kuzu sesleriyle uyandým kurtlar sofrasýna böcekler yerine insanlar kemirdi tuhaf akrabalýklar kurduk kanýmýz asla uyuþmadý ayný tasta hiç yemek yemedik bu yüzden hep yabancý kaldýk birbirimizin dilini anlamadýk ve bu savaþmak için yeterli bir nedendi
hiçbir þeyin hiçbir önemi yoktu Sosyal Medyada Paylaşın:
halikarya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.