ölülerini gömdüm þehrin meryem soluklu Ýsa’ydý yüreðime inen taþlýklarda öldürdüðüm geç kalmýþ baharlara hasret
ruhumun pembe soytarýsý/ kendi yavrusuna aç þahmaran
zembille tanrýlar uçurdum gözbebeklerinde þimdi acýnýn hangi renginde / dilinde kusmak gerek göz bebeklerin damlarken avuçlarýma o buz mavisi þuursuz kýrlangýçlardan
gri tren raylarý çizerek geçer içimdeN kalbimin sultasýnda yürüyen askerler ellerinde çiçekten namlular gözlerinde tabuttan mendille hiçbir antolojide olmayan bu masalý bozuk ve tozlu senfoniyle aktardýlar dizelere çünkü yansýmasý yoktu aynalarýn öldürmek kadar zordu yaþatmak
buzul tepelerinde açan kardelenlere “yalnýzca susmak”, kaldý
soðuk ve metal bir hüzündü sýcak narin o ten suskun menekþeydi gülen kesitsiz mor ve dik apostrofta dijital yalnýzlýk ve gece ürkünç komedi yaþam Sosyal Medyada Paylaşın:
halikarya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.