G Ö L

Sanki göz yaþlarýmdan meydana geldin
Sen dalgalarýnla güler eðlenirdin
Ben’se yeni acýlarla otururdum baþucuna
Göz yaþlarýmý katardým,
Bir damla da olsa sularýna.

Hep böyle olurdu iþte baþucun,
Oturduðum an kaybolurdu
Kayalarýnda yorgunluðum;
Bana hep onu anlatýrdý,
Sularýnda kalan sevincim.

Ey göl! sana kötü diyemem:
Kalabalýk þehirlerde kaybettiðim saz benizlimi,
Bana gülen berrak ve ýýþýltýlý
Vefalý sularýnda bulurdum.

Otlar, sazlar gölgelenirdi,
Ay doðardý yansýmasý sularýnda,
Cýrcýr böcekleri öterken,
Ben’se bir gölge gibi baþ ucunda
Sanki kaybolup gitmiþim sularýnda.

Ey göl, ne vefalý aynamdýn sen:
Bana, beni anlatýrdýn, bir de onu,
Saz benizlimi, çimen yeþillimi;
’Hani nerede o? ’ demiþtin,
Sonunda sende aðlamýþ, hep aðlamýþtýn.

Aðlasan da, gülsen de, ne fayda:
Karanlýk þehirler yuttu onu,
Bana yiten sevinçlerimi hatýrlatma!
Ýþte son günümde senin,
Sana veriyorum bütün sevgilerimi,
Sana, yalnýz sana, bütün sevinçlerimi
Ve de ýlýk göz yaþlarýmý.

Ama sakýn unutma, o çakýl taþlý
Itýr kokulu yollarýnda yürüyen;
Çýplak kayalýklarýnda sabahlayan,
Mutsuz ve küskün insanlarý,
Unutma gönül sevdalarýmý! ..
Onu sana,yalnýz sana verdim.

Sessiz göl sonsuzluða akarsýn:
Hani benim gözyaþlarým?
Ey benim kayabaþlarým!
sazlarým, yoncalarým,
Hoþça kalýn,atlý karýncalarým.
Ey göl! derin göl,
Sularý serin göl,
Hoþça kalýn umutlarým, göz yaþlarým ,
Cambaz su samuru yoldaþlarým.

’1965 Niþantaþý /ÝST. Kemal Polat"
Sosyal Medyada Paylaşın: