Geldim… Yoktun!
Yeþil gözlerimden aktý yaðmur damlalarý,
Kayýptým…
Sen, uzaklarýn kadýnýydýn!
Oysa ben seninle,
Küçücük bir kara parçasýnda karþýlaþmayý beklerken,
Hayatýn nedenli bir düþüþ olduðunu bilemeyecek kadar sendim.
Geldim… Seninim iþte;
Hadi yutmak istercesine tut bedenimden
Ve sarýl, sakýn hiç býrakma,
Ýþte o anýn hayaliyle dünyaya sarýldýðýmý hisset!
Çýðlýklarýmdan kopan her parçanýn nasýl “sen” olduðunu gör.
Çünkü ben, aslýnda kýrýk bir kemandan çýkan ses kadarým;
Ýlk defa bu kadar içimdekileri hissediyorum… Seviyorum!
Ve bil sevgilim;
Ben seni deðil, senden gelenleri sýðdýramadým yüreðime,
Ne zaman sesini duysam, saçlarýn fazla geldi bana;
Göðsüme doðru týrmanan kaným da, beni “sen” olmak için yaþatýyordu!
Her þeyi çok iyi biliyordum… Ýçimdeydin, bu yüzden içimi seviyordum.
(þimdi sevmelerde, seviþmelerde yasak bana!)
Yani sevgilim… Geldim iþte!
Ama yoktun ki, ne saçýn, ne de o rüzgârlar,
Þimdi hiçbir þey geri getiremez o günleri…
Ben bu dünyaya seni yoklamaya gelmiþtim/ Þimdi siyah bir yokluktayým…
Kimseye söz etme bunlardan… Anlamazlar/ zaten anlatamayýz da