D E Ğ İ R M E N C İ

Gelir þuracýkta,
Þu aðacýn altýnda dinlenirdi.
Ýhtiyar deðirmenci,
Tütün dolu paslý kutusundan
Kalýn bir sigara sarar,
Mavi dumanlarýný
Baygýn yaylalara salardý.

Bir keresinde üç yumurtayla
Mis kokulu domatesler,
Ve de, yufka ekmeði çýkýnýnda,
Yeþil soðaný, badem hýyarý da vardý;
Yufka dürümünün yanýnda .
’Hadi buyur delikanlý’ demiþti.

Ne kadar güzeldi kýrdaki o ziyafet,
Sanki piknikte ortaklýk:
Ravanda daðýnýn eteklerinde
Nur yüzlü gönlü zengin ve de güzel
Ýhtiyar deðirmencinin konuðu olmak.

’Ýnsan mý? ’ dersen, tam insan.
’Mert mi? ’ dersen, mert.
Sanki yazmýþ oraya ,
Mertliðin, insanlýðýn, bin yýllýk tarihini
Deðirmen damýnýn
Kýrýk dökük, sarkýk tahtalarýna.

Ertesi yýl aradýðým da,
’Sel geldi: aldý götürdü,
Ne damý kaldý, nede deðirmeni
Þimdi hepsi derin uykularýnda.
Deðirmenci dedeyi soruyorsan;
Az ilerde, çoban otlarýnýn arasýnda
Oradadýr mezarý... fakirciðin
O da çoktan kavuþtu Mevlasýna,’ dediler.

’ 960 Mersin / Kemal Polat’

Sosyal Medyada Paylaşın: