Kurtlar sofrasý imiþ Dünya denen gezegen Yitirdin mi umudu Param parça ediyor Bedeni ve ruhu
Halil Ýbrahim sofrasý deðilmiþ Yaþadýðýmýz dünya Parasý olan yermiþ Pasta börek, Parasýz olan ise bulamazmýþ, Kuru ekmek
Güller serilmezmiþ Yürüdüðümüz yollara, Doldurulmuþ dikenli dallarla Her adým atýþta yýrtarmýþ teni Bazen kör edermiþ batan dikenleri, Düþtüðünde insan Tutup kaldýrmak yerine Ýndirirmiþ bir bir darbeyi,
Türkü türkü esmezmiþ Sabah yellerinde rüzgâr Aðýt aðýt olur Acý olup ulaþýrmýþ Bir daha, Bir daha yakarmýþ aðýtlar Ulaþtýðýnda yüreklere
Hazan mevsimleri yaþanýrmýþ Üç yüz atmýþ beþ günde Hiç görünmezmiþ cemreler Ne havada, ne toprakta, ne suda Hep kýþ olurmuþ, Yýlýn on iki ayý, Ve Acýmasýzca yaðarmýþ kar Önce saçlara, sonra tene
Hiç þikâyet etmezmiþ seven Sararýp solsa da Asýlýp kaldýðý Kuru dallarda, Yitirmezmiþ umudunu Hep beklermiþ Gelecek, Kavuþacaðým bir gün Sevgiliye diye
Türkan DÝNÇER 00:45 (Bittiðinde umutlar Ölüm gelmiþ demektir bedene)