Acının ve Yeşilin Çocukları

Tarihin iþlendiði kapkara bir tuvalin
en ücra kuytularýnda resmedilmiþtir onlar.
Bembeyaz kirece bulanmýþ evlerin
çivit mavisi pervazlarýna çakýlmýþ
puslu camlarýn arkasýndan bakan çocuklardýr.

Alabildiðine sarý saçlarýnýn en sarýsýndan hüzün akar
Rodop’larýn alaca yeþilini çalmýþ gözlerine.
Bulutlarýn oynaþtýðý beyaz yanaklarýna kýzýl güneþ oturur.

Damarlarýnda hýrs ve tutku akan öfkeli ellerin ihaneti
parçaladý bedenlerini.
her parçayý dünyanýn dört bir köþesine savurdu.

Herþeye raðmen;

kurumuþ bedenlerini canlarýna baðlayarak geldikleri göç yollarýnda
yaþama dair sonsuz kere kendini tekrarlayan,
her defasýnda
bambaþka bir tonu ile can bulan
yemyeþil umutlar büyüttüler içlerinde.

Çünkü Onlar;
Acýya ve Yeþile sürgün veren çocuklardýr.

Kýrmýzýnýn en koyusundan akan kanlarla dindirilen öfke
“Siz yoksunuz!” dedi
sonra “varsýnýz!”
aslýnda “biraz varsýnýz, biraz yoksunuz!” ... ?


Halbuki,
gözbebeklerim ne kadar büyürse büyüsün yetmeyen
ýþýksýz odalarda,
canýmdan koparak, tarihin kara yapraklarýyla uçup giden
parçalarýmda onlar hep var.
Pomak gelinlerinin yüzlerini süsleyen pullara konup
ruhumun en ince yerlerinde yüzlerce yýl yaþadýlar.
Bulgaristan’da mavi, Yunanistan’da kýrmýzý,
Makedonya’da turuncu, Türkiye’de yeþil
dünyanýn her yerinde pembe oldular.
Biraz özgürlüðe, biraz tutkuya, biraz huzura kondular
yemyeþil dönüþümlerde hep kendilerini buldular
yine yeniden, tekrar tekrar doðdular
Ve hep var oldular.

Çünkü onlar ;
“Acýnýn ve Yeþilin Çocuklarý” dýr.

Sosyal Medyada Paylaşın: