bir býçak darbesi yaraydý bu iç çekiþ… kanýyorduk, yanýyorduk biz aþkýn ikametgahýný Kerbela sanýyorduk…
aðýr kanamalý bir yaralýydý aþkýmýz anlýyorduk nöbetçi sevdalara hep geç kalmýþýz yine de direniyorduk… birbirimizin sesinde aþký avutup þeker pembesi bir umudun kanatlarýna konuyorduk…
oysa, eylüldü… hazanýn münferit yalnýzlýðýna inat cem edilmiþ yüreklerin semahýnda acýlarýmýzýn ekseninde usul usul dönüyorduk..
bilmiyorduk yuvasýnda ürkek, sükutla bekleyen serçenin engin maviliklere özlemini kendimizi serçe, aþký yüksek semalarda uçmak sanýyorduk… oysa biz kanatlanmaktan korkuyorduk…
dedim ya eylüldü son baharýydý yürek yangýnlarýnýn anlamaktan kaçýnýyorduk içimizi ýsýtan o bir damla sevgiye inat ne zaman çakýþsa göz bebeklerimiz bakýþlarýmýzýn ayazýnda üþüyorduk…
bitmeliydi sabit görülmüþtü cezasý bu sevdanýn hüküm idamdý oysa biz; emek verilen bir aþkýn, infazýna kýyamýyorduk… pastýrma yazýna bulanmýþ izbe mutluluklarla avunuyor, birbirimizin yüreðine çaldýðýmýz sevdalarý seyre dalýp anlamsýz “ya tutarsa” larla bir ömrü heba ediyorduk
göçüyordu kýrlangýçlar kendi sýcak mevsimlerine biz gidemiyorduk… çakýlý kaldýðýmýz bir sevdanýn tarih tutanaklarýnda zamane acýlarýn dinginliðinde hüviyetimizi kaybetmiþ hükümsüzlüðümüze yanýyorduk
hüzün bize erkenken biz hep aþka geç kalýyorduk… eylüldü soyunduðumuz ince sevdayý dehlizine kaldýrýp yerine en kalýn acýlarý çýkarýyorduk sandýktan… çünkü eylüldük; çünkü kendi zemherimize hazýrlanýyorduk…
içinden bir türlü çýkamadýðýmýz paslý sevdanýn jilet kesiði bileklerinin demini içiyorduk…
ve sonra; sessizce vazgeçtik birbirimizden… ayrýlýrken ellerimiz sen kokuyordu avuçlarým… uzaklaþýrken bakýþlarýn sen bakýyordum mazide kalmýþ genç kýzlýk hayallerime…
eylüldü, bir otogar yalnýzlýðýnda çoðaldý kimsesizliðimiz sen öksüzdün, ben yetim… baþýmýzý okþayacak yeni avuçlara hasret, sükunetle birbirimizden uzaklaþýyorduk… aþkla azalýrken, meþru acýlarda çoðalýyorduk…
þimdi; yürekte þubat soðuðu, saçlarý hazan kokan bir eylül maðduruyum… onurla taþýyorum tüketemediðim sevdamýn künyesini boynumda üzülme, aðlamýyorum…
demiþtim ya sevgilim, baþaklar olgunlaþmadan bitmeliydi bu sarý sevda, bak yine kaldýk bir sonraki bahara… emanet olasýn yüreðine ektiðim aþka, helalim, elveda…
(A-Y)
Mustafa Zorla’ya yürek dolusu teþekkürlerimi sunuyorum... Sosyal Medyada Paylaşın:
aysegulguncan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.