içi bensiz bir sen ve ben!
þimdilik bunlar-senin bilmediklerin...
ve dahasý/ herkesin bildiði
ama senin hiç bilmediðin...
“baþlýyorum...”
eskiden ve belki benim bile bilmediðim
zamanlarda/ anlarda sana yazardým...
ve ben bilirdim sana yazdýðýmý
ve herkeste bilirdi neden sana yazdýðýmý!
cümlelerde sen olmadýðýnda küserdi harfler
ve susardý tüm anlamlar/ korkardým o an!
neden mi? Çünkü sendim... sendeydim!
ötesi de vardý... çok çok aþýktým!
en varýlmaz yollarda(n) sana koþardým
hani o an gelirde, hiçkimsenin karþýlaþmadýðý
bir yerlerde, korktuðu/ belkide cesaret edemediði,
tüm yerlerde ben sana koþardým/ öyle severdim-seni...
(bir cümle kadar yakýn, bir harf kadar uzaktým...)
þimdi kokun avucumdaki kalemde saklý dediysem,
ve aþkýna ait ne varsa çoðu hasret-hepsi þiirlerde
bazen bakýyorumda herkesler seni anlatýyor sanki,
ya da bana öyle geliyor, düþen her yaðmur tanesinde...
(sanki herþey yalan da, öylesine yaþýyorum...)
olmayýþýn ya da ne bilim uzaklarda yaþayýþýn
“son” kelimesini hiç hatýrlatmýyor ki...
çünkü bitmedi! sen ömrümün sahibi:
dön gel gittiðin yerden-beni de alarak...
(hiç gitmemiþ gibi, hani masallardaki gibi...)
çünkü sevgilim ben neyi sevdiðimi-neden sevdiðimi
bilecek kadar/ dertleri sonuna kadar karþýlayacak kadar
ve hiçkimsenin bir baþkasýný böylesine baðlanamayacaðý...
-dahasý çok bunun... kýsacasý seni sende yaþadým!
þimdi git-gidebildiðin kadar...
unutma gölgendeyim!