þerefin arka penceresinde yetiþtirdim bir mor menekþe,
kandý güneþin yarým gülüþüne
ve dahi umarsýz seviþine.
yandý da yandý…
tutuþtu, kavruldu
kendi gibi ruhundan sarý fýþkýran güneþe.
kýrmýzý kurdelalý bedeninde, çýtýrtýlarýn sesi geldi önce
ardýndan damarlarýndaki suyun çekiliþi…
kulak verdi
kendisine, içine, suyunun özüne,
özünün sancýlý sesine,
sesinin nefesine.
bitmiþti…
oysa neler neler müjdeleyecekti.
güneþin yaþadýðýysa…
zaten hiçbir þeydi.
Nuray KARAMAN
20.02.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.