Ey, gökten yaðan her þeyi sinesine çeken yer!
Bu nasýl sadakattir sýrrýný bana da ver.
Sevgi duydum, can dedim deðmeyecek birine,
Bardaðýnda zehir sundu, bana þerbet yerine.
Yürekte olur sevgi, yüreksizde bulunmaz,
Can dedikçe can alanýn, asla cananý olmaz.
Yaradan söküp atsa bu duyguyu içimden,
Yaralanmasa içim, artýk sahte sevgiden.
Ezilir mi ayaklar altýnda insanlýk vasýflarý,
Bu ayaklarýn sahibi, hakikaten insan mý?
Gurur ki, bir insaný ayakta tutan unsur,
Gurur ayak altýndaysa, insan nasýl doðrulur?
Bin bir çiçek ismiyle hitap ederken ona,
Çiçekler feryattaydý; ne olur bize kýyma!
Ey, kendini kaf daðýnýn zirvesinde gören yar!
Benle beraber ezdin, aðlýyor papatyalar.
Halit Gültekin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.