Naif bir anne baba tohumuydu ama,
Kibirliydi gül.
Etrafýndakilere tepeden bakacak kadar,
“Size inat gelecek kýþ
Karþý daðýn zirvesinde açacaðým,
Beþ metre kar altýndan çýkacaðým”.
Diyecek kadar.
Enerji doluydu, dört mevsim yaþayacak kadar.
Çok güzeldi gül.
Canlý cansýz hayranlarý çoktu.
Onunsa, kibirden görecek gözü yoktu.
Seviyorum deyip, ortaya atýlan nice gönülleri yaktý.
Kýþ ayýnda yaþayan bir güle,
Bir kar tanesi aþýk oldu,
Ýmkansýzý bile bile…
Güzel güle vurulmuþtu,
Yanmýþtý, kavrulmuþtu,
Dünyasý gül ile kurulmuþtu.
Anlatmaya çalýþtýlar tecrübeli olanlar,
“Yapma dediler, yaþamýyor ona gidenler
Gülü seviyorum diyenler”.
Ancak onsuz edemezdi,
Aþk, imkansýzý dinlemezdi.
Vakit geldiðinde,
Bütün sevgisini bohçalayýp çýktý yola.
“Açýn etrafýmý, sizle birleþmeyeceðim”
Diye, haber saldý saða sola.
“Ýþte bir deli daha dediler”,
Etrafýný açtýlar,
Saða sola kaçtýlar.
Umut taþýyarak, sevda taþýyarak,
Karanlýðý yararak geliyordu güle.
Ýmkansýzý bile bile…
Birleþme aný;
Kar tanesi için candan,
Gül için sýradandý.
Daha yapraðýna konar konmaz,
Gül sýcaklýðýyla, onu da ölüme itti.
Ve sevdalý kar tanesi,
Gülün yapraðýnda eriyip gitti.
Bir hikaye daha bitmiþti.
Kar tanesi;
Diðerleriyle birleþip çok olmaktansa,
Gülün yapraðýnda, yok olmayý seçmiþti.
Halit Gültekin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.