şahrem şahrem..

susar su
ay kanar
göðüs boþluðunda
karargâh kuran od’dan

körükler makus talih
delirmenin hudutsuz akýbetini
yýldýz koparan rüzgarýn hiddetiyle benzeþ
göz çatlaðýnda mendil boðan yaðmur öncesi
uluyan gecenin ikinci yarýsýnda

tülbent kenarýnda kalan aþklarla emsal
takvim müjdeleyen kuþbazdan geçen
sevinçlik bir ben sol yanaðýnda
intihar süsü verilerek öldürülür
kesif sidik kokularýyla kirli þehrin
adýný budanmýþ gövdelerden alan
dar kenar mahalle kuytusunda
gel ayný git bir zaman aralýðýnda kasten

günlerden gün beðen
aylardan istediðin olsun
ne fark eder anam babam
söndürülür iki gözün fer kandili son uçta
tarih çetelesine þuh kahkahasýyla döþenirken
organize þirretin eþkýya istilasý

ki, olduk olasý
þeytana itaat eden düþ hýrsýzýnýn
þahsýna münhasýr yaðlý urganýný
mukadderat ilmeði diye boyuna dayattýðý sýra
huyudur
daraðacýnda sallandýrýlan boynundan
acýnýn acýyla mutlak prim yapmasý

seçilmiþler pazarýnda
böl, çarp, parçala eþittir
çal-oyna, çirkef mantýðýyla
kýyamet tutkununa sanma çokça gamdýr
býyýðý terlememiþ oðlanýn göðüs çatalýndan vuruluþu
yahut süt diþi aðzýndayken henüz kýz çocuðunun
kadýn ediliþi, en gereksiz beyin özürlüler tarafýndan

hayli önemser görünürler konumlarý gereði
lakin vicdanlarý yok, aymaz hormonludurlar
kalýtýmsal edep bozukluðuyla dokunulmaz kýlýflý
menfaat paranoyalarýna tapýnan,
insan ruhuna tebelleþ fýrsat çakallarý

de bana cancaðýzým
kim neyin kesin otoritesi
ki, kaldýrýp kafasýný bakmadan semaya
bilmezler mi görünmez sanýlan sessiz karýnca
ve bir kum tanesi dahi oldukça büyüktür
dev utanç tohumu cüce gönüllüler panayýrýnda
ameline hürmet ruhunu satmýþ arsýzdan

nerede öpüþürsen orada paylaþacaksýn acýyý da
yetimin çalýnan sütü hakkýna
zira, elifi elifine budur farkýmýz
iman soysuzu asalaklardan

mevsim tercihli seçilmiþler ortamýnda
yol ayrýmýna gelmiþim belki
geçmiþim sýradan süslü laflarýn boþ vaadini
ondandýr kemiksiz dilimin sarýca arýsý
kulaðýmýn çanak yalayýcýya kapalý olmasý katiyetle
haklý isyanýmýn adil baþkaldýrýsý ondan

hiç tanýmadan sevdiðim o minik elliler
ve hiç patiði olmamýþ çýplacýk ayaklýlar gibi
annesini yitirmiþçesine
derin hüzün kirpikliyor gözlerimin karasý

nefretin nâlesi orman aðzýmda
bebemin tüyü bitmeden þehit etmiþler de
manasýz k/an ayýplý hayat çalan savaþlarýnda densizin
ciðeri yanmýþ mý ben kadar
týrnaklarým kalýrken topraðýn baðrýnda
feryadýmýn ateþi dokunmuþ mu içlerine
hanedan kurma peþinde kapital obezi efendilerin

ve sen þimdi diyorsun ki ah yürek çocuk!

“alnýndaki yarýktan sýzan kelimelerinle
kavýna sürtüne sürtüne tutuþma belleðinde
gülümse(v) umutla, azalma kendinden kendini
aþk mutlansýn, sil þiirlerinin gözlerini “

ki, yüzük parmaðýmda dualý bir yasla ben
yaþama hevesimi gömerken isimsiz mezara
kara kýrmýzý ‘u m m u t’ diyorsun he mi?

aðzýmýn içi yangýn yeri
iliðime nikahlý son sözün bittiði yer
yapabiliyorsan sen yine de dene
su sar su
onulmaz çað kanserli yarama
mavi düþlerinin billur ýrmaðýndan

bakarsýn gökyüzünde üç tanýdýk martý uçuþur
güneþi tomurcuklar ýþýyan kanatlarýnda
yeniden bir ben oluþur senden geçmiþ
anne iklimli önemse(v)meler kuþanan
çamur yanaklý yüzümün aydýnlýk tarafýnda





Sevinç Uslu
( hare / kara kýrmýzý / Ýstanbul- 2008 )

Sosyal Medyada Paylaşın: