DUT AĞACI

Yaþli bir dut aðacý vardý,
Evimizin tam önünde.
Bir kaçý kýrýkta olsa,
Koca dallarý tüm bahçeyi kaplardý.
Her ilkbahar geldiðinde,
Yaapraklar yeniden açardý.
Bize mi öyle heybetli görünürdü?
Yoksa bizmi çok küçüktük?
dallarýna evler yapar,
Tarzancýlýða bürünürdük.
Dedemin dostu,arkadaþýydý sanki.
O,yaþlý aðaç.
BÝr bað vardý aralarýnda gizli gizli.
Her sabah kalkýnca oraya gider,
Birþeyler söylerdi.
Severdi aðacý bir bebek gibi.
Hafif bir rüzgar eser,yapraklar hýþýrdardý.
Sanki cevap verir gibi.
Dedem sulayýnca çoþardý,
Dutlarý irimi iri.
Sanki en güzelini ona saklardý,
Gizlimi gizli.Dertleþirlerdi bizimle dertleþmedikleri gibi.
Yaz sýcaðýnda dedem ona koþardý,
Altýný süpürür,bir hasýr atardý.
Oturur serinlenirdi ,klima gibi.
Sonra kalkar yerinden seslenirdi:
-Getirin hele bir çarþaf, silkelim þunu.
Bal gibi dutlarý yerken gözler mutlu.
Kimbilir ne zaman dikmiþti onu,
býrakmamýþtý bu aziz dostu.
Ne fýrtýnalar , ne boranlar atlattýlar,kimbilir.
Ne sevdalar çektiler birlikte.
Belki bize söyleyemediði,
EN güzel aþk sözlerini,
Bu aðacýn altýnda söyledi.
Belki burada aldý
Bebelerinin ilk müjdesini.
Onun için gizli gizli,
Konuþuyor göz bebekleri.
Dedem hasta oldu, bildi dut aðacý.
Bir insan gibi!
Dedem soldu, o soldu.
Yapraklarýný döktü birer birer.
Sanki ,birlikte gidelim diye sözleþtiler.
Suladýk olmadý,budadýk olmadý.
Konuþamadýk,dedem gibi.
Dedemle birlikte, kurudu gitti.
Kestik onu,yenisini dikelim diye,Yerini vermedi kimseye.
Tutturamadýk yenisinide.
Belleklerde kaldý yeri,
Her ikisininde.
Nerde bir dut aðacý görsem,
Koþarým hemen.
Sorarým dedemi ve bizimkini.
belki býrakmýþlardýr yenilere
Sevgilerini...
Sosyal Medyada Paylaşın: