hüzne beþ kala geçerim aynanýn karþýsýna kalp yordamýyla ararým kendimi sözümde bulup özümü selâmlaþýrým gözlerimle, dudaklarým kuru dilim derbeder bir bakýþta tanýrým ben beni; baþýmda uzun kýþlar taþýyorum artýk deðiþmiþ saçlarýmýn mevsimi, dokunmam alnýmdaki yazýya yüzüme bakacak yüzüm kalmaz silersem tenimdeki çizgileri.
birden gelir hüzün bulutlanýr manzaram kaçýþýr yakamozlar sýrlý sularda yansýr içim; ben mi akþamda dalgalanýrým akþam mý bende yansýr bilemem; ama inkâr da etmem þikâyet de özlemle çerçevelenmiþ bu tablo benim.
ne derse desin hasret umut çarkýný döndüren de bu yürek, farkým yok baþka canlardan ne sitem ederim ne de küserim kadere, þamatalý bir yaþama elbet hüzün de gerek!..
ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerNazmi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.