kimse görmüyor cinayeti, öldürüyor beni hýrsýz zaman penceremdeki güneþi çalýp cama katran çekiyor yas karasýný býrakýyor odama; iyi bilirim bu sesi her dakika kötü bir sihir her saniye zehir inkâr edemez ki saatler tanýrým akrebin ayak izini; mýzýkamý öperek seslerken hüzünlü þarkýmý fýsýldýyorum kendime birkaç dize kapým suskun eþiðim küs; eskimiþ süs gibi duran kalbimi atýp öksüz gönlümle dolaþýyorum geceyi ve baþlýyor matemim; siliyorum dualarý duvarlardan söküyorum taptýðým resimleri bir bir; susuyorum kurumuþ söz pýnarýnýn baþýnda demezsem caným çýkar dersem yâr incinir; söyleyin bana, gözlerim salacak göðsüm musalla mý benim! her gece bir ölü uyutuyorum koynumda hayat masalýný anlatarak.
ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerNazmi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.