Ulu bir dað,baþý bulutlar arasýna yücelmiþ, karlar yaðmýþ saçlarý ak,ak Ve güzel renginden maðrur kibirli bir pembe bulut Sýrnaþýyor ona,saçlarýný okþayarak...
Eteðinde duru bir göl var daðýn; sâkin ve mahzun, Tertemiz suyu huzur ve ümit mavisi Sessiz bir türkü mýrýldanýyor belki, Taa derinlerinde sevgisi.
Bulutun gâyesi sadece gönül eðlendirmek, Ona göz kýrpan ilk rüzgârla daðý terk edecek, Kimbilir,belki baþka zirvelere gidecek. Oysa göl,daða ezelden sevdâlý Fakat onun heybetinden çekinerek Bir türlü açamamýþ gönlünü, Suskun kalmþ,hep bu karasevdâyý çekerek...
Ne var ki o ulu dað Heybetine yakýþan yüce yüreðiyle Sezmiþ bu gölün sevdâsýný Ve aldanmayýp pembe bulutun cilvelerine, Uzanývermiþ gölün koynuna,hem en gizemli yerine, Öpmüþ,öpmüþ gölün tertemiz yüzünü; Mutluluðun rengi kaplamýþ göldeki hüzünü.
Bir aþk meleði sonsuza dek onlarýn gönüllerinde yatmýþ Ve güneþ,her akþam Bu sevdâ masalýný selâmlayarak batmýþ.
ÜNAL BEÞKESE
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.