Rengarenk yüzle dolmuþ yaþadýðýmýz cihan,
Dolaþtýkça gözlerim, nice insan görürdü.
Sevgi, saygý olsaydý damarlarda akan kan,
Acý veren insanlar kansýzlýktan ölürdü.
Ben mi zamana tersim, zaman mý bana uzak,
Kurudukça her sevgi, yeniden ekiyorum.
Sözlerde midir bilmem, kalplerde mi ki tuzak,
Gün be gün anlamakta zorluklar çekiyorum.
Gördükçe insanlarýn maskeli yüzlerini,
Kafamdaki tek doðru, onlardan hep kaçmakmýþ.
Asil bir yaþam için tek çare gözlerini,
Doðduðunda kapatýp, öldüðünde açmakmýþ.
Halit Gültekin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.