SEN BENDEN GİDİNCE

Dünya;
üzerimde top ve namlu sesidir,
kýrýlýr yalnýz uçurtmalarýmýn camdan kuyruklarý
sen benden gidince,
pýsýrýk bir mavzer olurum da
gömülürüm içime…

dalgalar, loþ kokulu yosundan gemiler
ve sarhoþ Ýstanbul
gece baþlarken, biterken, ölürken
gözlerim acýnýn çoraðýnda devedikeni
battýðý yerdir yüreðimdeki çocukluðum

tokmaklýyor baðrýmý poyrazýn kýzý,
açýlmamýþ düðmelerim var halbuki.
nerede o eski masmavi deniz,
nerede Eminönü’ nün bakir mozaiði?
tavýnda dövülmüþ demirim gece yarýsý
gümüþten kolyelerimi astým gecenin üçüne…

sen benden gidince,
ben senden gidemedim!
hem eski Ýstanbul gibi sevdim seni,
hem hoyrat rüzgar gibi gelip geçtin!

poyrazýn kýzý;
yedi tepeden kopan asi vuslat,
deniz de mavi deðil, düþ de, ümit de…
artýk her kapýda bir kilit
ve her sokakta kedilerin yalnýzlýðý
sen benden gidince!


Nevzat KONÞER
Ekim 08

Sosyal Medyada Paylaşın: