Vakit

Þiirlere gömülmüþ kalemim,
ýslanýp duruyor en güneþli günde bedenim!
Þimdi sessiz bir gemiyim,
vakit demir alma vaktidir;
ancak yok bir gelenim,
gidenim...

Mýsralarýn aþýðýyým ben,
yarýnla kavgalý;
bugüne dargýným...
Biraz da kýrgýným hayata!
Uykularda unuttu beni kader;
çekmecemde biraz keder,
’üzülme geçer’
dese de yüreðim,
geçmeyecek bilirim...

Þimdi yalnýz limanlarýn
dalgasýz denizlerinin;
kimsesiz gemileri,
hatta küreksiz sandallarýyým.
akþam olmuþ yine burada,
vakit ölme vaktidir;
ancak yok hiç,
ölmeye bile mecalim...

Sosyal Medyada Paylaşın: