Sevginin Acı Kışı

Soðuyan kalplerimizi ýsýtacak bir þefkatti aradýðýmýz,
Oysaki yaþam bizi baþka diyarlara getiriyordu.
Tam birbirimize yakýnlaþmaya çalýþýrken,
Birþeylerin bizi geri çektiðini farkediyordum.

Belki geçmiþteki sýkýntýlarýmýzdý bizi uzaklaþtýran,
Belki de kendimizi sevemediðimizden ayrý kalýyorduk,
Ya da karamsar düþüncelerimizden kurtulamýyorduk,
Bir türlü olmuyordu birlik ve beraberliklerimiz...

Sararan yapraklar gibi teker teker soluyorduk,
Bardaktan boþanýrcasýna yaðan yaðmurlar,
Üzüntülerimizle birlikte akýp gidiyordu gözlerimizden
Susuyorduk, birþey söyleyemiyorduk, içimize atýyorduk dertlerimizi.

Düþen karýn, çatýmýzda oluþturduðu buz kalýntýsý gibiydik,
Zamanla katýlaþýyordu yüreklerimiz,
Bir darbeyle kýrýlacak oluyordu bedenlerimiz,
Atamýyorduk öfkemizi içimizden.


Derinliklere kazýnmýþ nefretimizdi bizi engelleyen,
Affedemiyorduk kiþiliðimizi, insanlarý ve yenilen gururumuzu,
Gitgide anlamsýz hale dönüþüyordu hayatlarýmýz
Kara bulutlar kaplayan sevginin acý kýþý üþütüyordu avuçlarýmýzý...
Sosyal Medyada Paylaşın: