KÖYLÜ KADINI

Bir haným tanýdým binek taþýnda,
Tahmin ediyorum otuz yaþýnda,
Allý pullu örtmüþ yazma baþýnda
Hassastýr argýndýr köylü kadýný.

Ne güzel kokuyor yemek ocakta,
Anne þefkatiyle çocuk kucakta.
Terleri akýyor hava sýcakta,
Her daim yorgundur,köylü kadýný.

Öyle iþler çok ki güçleri yetmez,
Çalýþýr yýpranýr dertleri bitmez,
Çektiði çileler hoþuma gitmez,
Hayata dargýndýr,köyle kadýný.

Masum ,masum bakar gonca gül gibi,
Utanýr ,sýkýlýr sanki zül gibi.
Yanmýþ ateþlere sönmüþ kül gibi,
Üzgündür ,kýrgýndýr,köylü kadýný.

Kaþlarý incedir beyazdýr yüzü,
Anadan sürmeli elâdýr gözü.
Mütasýp kapalý ameli özü…
Oðlundur,sürgündür,köylü kadýný.

Giysiler giyinmiþ kuþaklý þallý,
Nakýþla iþlemiþ yapraðý dallý,
Yakýþmýþ bedene yeþilli allý,
Dostluða sorgundur,köylü kadýný.

Baðlamýþ gönlünü aþka sevdaya,
Nasýlda sallanýr doymaz edaya,
Püsküller boyanmýþ uymuþ modaya,
Yöreye vurgundur,köylü kadýný.

Kâzým özgür bunu yaþadý gördü,
Türküler okundu toplandý dördü.
Hatýra olarak bir çorap ördü…
Buruktur durgundur,köylü kadýný.

Kâzým Özgür 24/Temmuz-1967


Sosyal Medyada Paylaşın: