HAZAN MEVSİMİ

Gezdim bu gün kýrlarý çiçek açan daðlarý,
Sararmýþ solmuþ renkler,hazan olmuþ baðlarý.

Nerde senin gülþenin ,dökülmüþ yapraklarýn,
Susuzluktan kurumuþ,çatlamýþ topraklarýn.

Gülden ayrýlmýþ bülbül için,için aðlýyor,
Uzaktan kaval sesi,yüreðimi daðlýyor.

Gazel olmuþ sararmýþ,yeþillerin allarýn,
Kaybolmuþ güzelliðin çýplak,kuru dallarýn.

Her yaprak düþerken,hüzün dolar içime,
Buruk,buruk bakarým ,koyamam bir biçime.

Ürpertici duygular,benliðimi sarýyor,
Sanki küsmüþ bu doða,yaz gününü arýyor.

Kara kýþ bastýrdýkça bacadan duman tüter,
Sular bir baka akar,kuþlar bir baþa öter…

Kar yaðýnca her yana,döner soðuk ayaza,
Bu güzelim yeþillik boyanacak beyaza,

Böyle emretmiþ Rabbim,mevsim,mevsim deðiþir,
Ýlkbahar,yaz,sonbahar kýþlar ile seviþir.

Bu tabiat olayý,mesaj verir bizlere…
Kâzým Özgür kulundan selam saygý sizlere.


{ Kâzým Özgür 21/EKÝM/2007}



Sosyal Medyada Paylaşın: