Gümüş İşlemeli Yakamoz

Ay kapatmýþ hisli yüzünü
düþmüyor yakamoz düþmüyor ýþýk
gecenin sarnýcýnda vapurlar geçiyor ufuktan
tekneler kýrýntýlarýný taþýyor aþkýn
sokak lambalarýnda gemilerin ýslýðý
gemilerde bir bebek inleyiþi sessiz
gecenin en bakir anýnda
deniz yürüyor ellerimin üstüne
rüzgar tünüyor uzunca tünellerden
kendimi temize çekmeme
izin vermiyor hiçbir kalem
yapraðýn titremediði güz
kasýmýn çýkarýldýðý takvimler
hüzünler çileler ve direniþ
kaynayan hazan kazanlarý
kime gitsem herkes saðýr
ben herkesten dilsiz
anlatamýyorum acýmý

akýn akýn insan kalabalýðý
esir alýyor bu koca metropolü
iðne atsam düþer mi yere
bir boþluða isabet eder mi hüznün mermisi
ve aþký da esir alabilir mi insanlar
tutuklayabilir mi sürgün tadýnda
rüyalara ve hayallere
umutsuzluðu borç bilerek

ay kapatmýþ eski yüzünü
ruhunda eskimeyen bir gülümseme
geceye ortak olan bir aþk kandili
yýldýzý solmaz çiçeklerden olma
mutluluðumun eþsiz göðü
yüzünde nakýþ nakýþ gül resimleri
dudaðýnda gümüþ iþlemeli yakamoz
þiirime kazýndýn ey ilhamýmýn kadýný
yapraðýn titremediði güzler öldü
yüreðimin titrediði mevsim þimdi


sýradan insanlar gibi sevdim seni / senin sýradan bir insan olmadýðýný bilerek…


Nevzat KONÞER
Ocak 09

Sosyal Medyada Paylaşın: