Mecâl Kalmadı…

Yýllar yýlý nâfile, özlemle yana yana,
Döndüm gri bir küle, közde mecâl kalmadý...
Bekledim ümit ile, gelirsin sana sana,
Yenik düþtüm müþküle, özde mecâl kalmadý...

Gönül yaram azdýkça, bîçâre kaldým, þaþtým,
Bahtým azap yazdýkça, âvâre oldum, taþtým.
Gam yurdunda gezdikçe, daðlar, tepeler aþtým,
Çok ter akýttým yola, dizde mecâl kalmadý...

Hasretinle acýktým, hayâlinle beslendim,
Ýnadýnla yoruldum, sabrýmla nefeslendim.
Belki duyarsýn diye, hep ismini seslendim,
Bitkinlik verdim dile, sözde mecâl kalmadý...

Sevenlerin güneþi, þefkât dolu bir bakýþ,
O bakýþla þenlenir, gönüller nakýþ nakýþ.
Ayrýlýk bir kör kuyu, ayrýlýk bir kara kýþ,
Sensiz kýþ, Temmuz bile, yazda mecâl kalmadý...

Ömrümü heder ettim, yoluna baka baka,
Neþ’emi keder ettim, kahrýný çeke çeke.
Ýnancýmý tükettim, gözyaþý döke döke,
Boðdurdum feri sele, gözde mecâl kalmadý...

Bir zamanlar þarkýlar, hazzýma haz katardý,
Sevdâ yüklü naðmeler, beni diri tutardý.
Dinledikçe yüreðim, iki katý atardý,
Gariplik sindi tele, sazda mecâl kalmadý...

Vuslatýna ermeden, geçti en hoþ çaðlarým,
Bir demet gül dermeden, soldu gönül baðlarým.
Kimseye sýr vermeden, içten içe aðlarým,
Kol gezer bin bir çile, hazda mecâl kalmadý...

Veli BOSTANCI

Sosyal Medyada Paylaşın: