MUTLULUK

meryem’e dair
insan en mutlu olduðu anda aðlarmýþ.
onun onyedi yýllýk hayatý ki;
mutluluktan deðil hüzünden aðlayarak ðeçmiþ.

on yedi yýlda ne acýlar ne hüzünler görmüþ.
ve mutluluðu doðduðu topraktan kilometrelerce uzakta,
küçücük bir ege kasabasýnda bulmuþ.

hayatýnýn on yedi yýlý kadýn doðduðundan utanarak,
bir tutsak gibi geçmiþ.
imrenerek bakmýþ hep pantolon giyenlere,
ve ilk kez pantolon giyince yüzü kýzarmýþ.

utanmasaydý geçmiþinden belki,
kýsacýk bir etek bile giyerdi.
tabii bir de ürktüðü cemal abisi olmasaydý.

ilk kez bir erkeði hizmet ederken gördüðünde
geçmiþinden utanan,geleceðinden korkan,
ama umutlu gözlerle bakmýþ kendine.

yanýp tutuþurken istanbul hayaliyle,
yaþadýðý gecekondu da istanbuldan ürkmüþ.
taþý topraðý altýn istanbul da,
çamurlu memleketinin hapsedildiði evlerini özlemiþ.

mutluluðu yine kendisi gibi bir doðulu da bulmuþ.
yapmacýk tavýrlarýndan sýkýlýrken batýlýlarýn,
hayran gözlerle bakmýþ insanlarýna memleketinin.
ve mutluluðu ancak on yedi yýl sonra görmüþ.
korkarak kaybedeceðinden,
dört elle sarýlmýþ,
ilk defa yaþadýðý tadýmlýk mutluluða...

ömer
Sosyal Medyada Paylaşın: