Kýrmýzý,karanlýk oda da Þairin düþlere dalmýþ gözlerinde Efsun pýrýltýlarýnda bakýyorum bize
Biz...Teklikten çýkýp çoðullaþan, Anlatým bozukluklarýnda boðulan, Sararmýþ bir fotoðraflarýnda bile yanyana olamayan, Ayrýlma zorunluluðuyla birleþen,biz.
Kilometrelerce uzakta küçücük bir ege kasabasýnda, Üzüm baðlarýndaki tatlý sarhoþluk hissini, Büyük aþýklarýn damarlarýndaki Aykýrý sarhoþluk hissiyle yaþayan sen. Sen,aþký roman tadýnda yaþayan, Her vakit sevilmeyenlere aþýk olan, Romantizmle erotizmi arýramayan sen. Bilemiyorum,nasýl aþýk olurum sana?
Medeniyetin beþiði Ýzmir’in güzel kýzlarýndan uzakta, Dar,çarpýk varoþlarda yaþayan ben. Sarhoþluðun gerekliliðini destekleyen, Üzümle þarabý birleþtiremeyen, Senden uzak,mutlu yaþayan,ben... Erotizmi romantizme tercih eden, Aþkla sarhoþluðu ayný kefeye koyan,ben... Sevemem gibi geliyor senin büyük aþkýný.
Ben aþklarýmý yaþayamam sarhoþ olmadan, Seni sevemem bilinçsiz hareketlerini yadsýmadan, Uður þairim hayal olduðunu söylüyor. Sarýþýn kadýn uzak durmamý istiyor. Ölen devimci ‘yoldaþ’ diye sesleniyor. ‘aþk öldürür devrimci duygularý’ Köþe bucak kaçýyorum sevdiklerimden Gölgem tadýndan kovalýyor aþkýn beni Rüyalarýma giriyor.Hýçkýrýklara boðuyor gece vakti.
Durduramýyorum kendimi dudaklarýnýn uzandýðý vakit, Tüm öpemediðim aþklarýma inat, Yapýþýyorum dudaklarýna,ayrýlan sevgilinin elleri gibi. Kaçak þair kulaðýma fýsýldýyor korkunç sözlerini. Korkuyorum bir vakit,dudaklarýn dudaklarýmda, Nefes almaya çalýþýyorum dudaklarýnla, Gözlerin kapalý,baþlýyor hava kararmaya. Korkularým artýyor kulaðýma gelen sert kadýn sesiyle, Bir öpüþme ilk kez bu kadar zor geliyor bana. Cümleler iþliyor kaðýdý aþýp kalbime, Umrumda deðil uyakla kafiye Bir sen bir biz var aklýmda Þiir aþýk etmeye baþlýyor beni sana Artýyor duygularým uzayan her cümleyle...
Emekçi bir kadýn,emek üzerine yazýyor þarkýlarýný Devrimden bahsediyor sevilmeyen her þarkýsýnda Onun emek,emek diye baðýrdýðý þarkýlarda Ben inliyorum aþktan,aþk acýsýndan Her þarkýda geçiyor içimden Þu sýcak Ýzmir sabahýnda yanýmda olsan Kliþeleþmiþ sözlerle deðil,benim senin Ýlk aþkýmýzda yaþadýðýmýz umutsuz umutlarý Ezbere deðil içten gelen sözcüklerle Ýsterdim yaþamak son aþkýmý...
“Bu dünya yalan dünya” diyor emekçi kadýn, Yalan aþklar geliyor aklýma. Korkuyorum biraz daha sevmekten, Sevmiyorum diye baðýrýyorum emekçi kadýna, Sevdiðim emekçi kadýn devam ediyor umursamaz þarkýya, “Bu dünya yalan dünya yalan,yalan,yalan dünya” Tüm sevgilerin yalan olduðuna Ýnandýrabilecek tek kadýn inandýrýyor beni Tüm aþklar,sevgiler yalan dünya yalan. Sen dünyasýn,dünya sen Sosyal Medyada Paylaşın:
ömer ferit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.