SOKAĞIN SESSİZ MİSAFİRİ

Kaldýrýmda geceleyen, bir zavallý ihtiyar.
Kim bilir dünyasýnda, hangi badireler var.
Kýzgýn gözleri çakmak, yüzü soðuktan yanmýþ,
Titreyen ýslak vücut, elleri betonlaþmýþ.
Yaþlý yorgun bedenine, aðýr gelen ruhundan,
Baþkaca kimsesi yok, insanlýk güruhundan.
Vicdanýmýz yok gibi, anlayýþýmýz yýrtýk
Her þey geçmiþte kaldý, geri gelmiyor artýk.
Bilmezdi, baþýna gelecek türlü halleri,
Belki kendi terk etmiþ, bütün ihtimalleri.
Yok ki yiyeceði, olsun bakýr tabaðý.
Ekmeði yok, suyu yok, ne kaþýk, ne bardaðý.
Saç, sakalý yapýþýk suyu unutmuþ belli,
Fýrça da yok dünyasýnda, taraðý da besbelli.
Umut zaten tükenmiþ, kalmamýþ hayali de,
Bir tek hesabý kalmýþ, ebedi babý âli de.
Bazen yaðmur, bazen kar en kalleþ arkadaþý.
Onlar görür gözyaþýný, onlardýr tek sýrdaþý.
Ruhu teslime hazýr, caný zaten taþýmaz.
Ama gel gör ki ecel, vakitten önce çalmaz.
Ýnsanlýðý baðýþla demeye, yok ki yüzüm,
Duygusuz, yürüyen cesetlere bu sözüm.
Ayaz ve ýslak geceleri, sessiz gözyaþlarýyla
Çileli sabahlara baðlayan koca ihtiyar.
Baðýþlamazsan, çevrendeki yaratýklarý,
Korkarým, önümüzde çok çekeceðimiz var.

Saygýlarýmla.
Þubat- 2009
Ecz. Abdulkadir Nur GÖRDÜK










Sosyal Medyada Paylaşın: