İSTANBUL KİLO VERECEK!!!!
Mecburum!
Yangýn merdiveninden gelen kahkaha sesleri yok olurken,
Seninkini ayýrt etmeye.
Daha kabullenememiþken büyümeyi,
Gözyaþlarýmýzý silmeye.
Yeniden gidiþini kabullenmeye.
Toz alma vakti geldi artýk...
Ben kýrýk çehrenin içinde bir sima sana bakan.
Yüztutmuþ deliliðe gözleri seller taþýyan.
Bir çift laf edemedim desem yeridir sana.
Bunca yýldan bir þiirmiþ anca geriye kalan.
Belki bilemem ben kabirde hesaplaþmayý,
Bir hayalle kucaklaþmayý
Sen bir derssin bana fani hayattan.
Gitme desem de bilirim gidecek vakti azalan.
Ama bilirim yoksulluðunu Yusuf’tan.
Varlýðý bir masaldý senelerce seni uyutan.
Uyanýnca da soðuttu sanki seni Adem oðlundan.
Ben derim ki, uyanamadýn sen o rüyadan.
Ya ne bu deryalar Ýstanbul’un kýzýl mavisinin altýndan akan?
Bir þýmarýklar ki sorma.
Coþar ki coþarlar daha kýrkýn çýkmadan.
Yoksa bu bir iþaret midir diðer tarafa varmadan?
E tabi...
Alaycý olmadan da deðil öleceðiz bir gün diye.
Kimde var bizdeki baþarý dokuz sekizlik ritimle?
Sen sen ol:
Dört nokta birle tetikleme!
Ve son olarak ruhu kýnalý yoldaþým Cemile,
Kabullenmesi zor da olsa gidiþin bir bilmece.
Mesafe de az deðil hani,
Binyüzotuz kilometre.
Ben sensiz çok kararacak...
Ýstanbul sensiz çok kilo verecek...
Sevgili arkadaþým Cemile Kayýkçý’ya
Sosyal Medyada Paylaşın:
kurufasulyepilav Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.