HAYATIN DRAMI
Allahýn aþkýyla yanan gönüller,
Kimi mecnun olmuþ,kimi olmakta.
Ýlk baharda açan kar çiçekleri,
Kimi domurcuk dur kimi solmakta.
Þu hayat dalýnda toplum fertleri,
Kimi sürünüyor,kimi refahta.
Öyle insan var ki bitmez dertleri,
Kimi çekmiþ ölmüþ,kimi çekmekte.
Bu dünya kahýrlý çilesi dolu,
Aldatan,kandýran hilesi dolu.
Zenginin parasý,filesi dolu,
Fakir sýkýntýlý yavan ekmekte.
Kýrýlmýþ dallarý kurumuþ yaprak,
Yaðmurlar yaðmýyor çatlamýþ toprak,
Unutmuþ gülmeyi,tükenmiþ þakrak,
Dizinde aðrý var heran sekmekte.
ÖZGÜR’ ün bu ömrü bir gün bitecek,
Ecel þerbetini er geç içecek.
Sýrat köprüsünden nasýl geçecek,
Her gün tövbekardýr yine korkmakta.
{Kâzým Özgür 25/NÝSAN/1990}
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.