İçimiz kerbela

acýma
ve sevgi
el ele vermedi
ateþ de fokurdayarak alevlendi
deðiþti ölümün þekli yaþayanlarýn aðzýnda

bir deprem, bir su baskýný bir fýrtýna
dokunduðu yeri kavuran
gözleri yakan bir furya

yaðmur yaðýyor hiç durmadan yaðmur yaðýyor
gök gürültüsü topraklar üzerinde uzun yankýlar býrakýyor
umutlar saplanýyor balçýða

gözlerimiz ýslak-sonsuz ýslak
o denli derin
can çekiþiyor bakýþlar, aðu var kadehte
elde -dilde aðu var

kim kurban-kim kahraman
candan can yolduran zaman

çiçekler açmýyor polen kokularý sarmýyor ortalýðý
silahlar patlýyor dumanlar yükseliyor
kabardýkça kabarýyor suç
denizi çöl ediyor

aðzýmýzda tuz tadý, elimizde kova
hayatýn kuruyan kumsalýnda
acýyý bir doldurup
bir boþaltýyoruz

yýkýk kentler gibiyiz suskun lambalarýn ýþýðýnda
yüzümüzdeki solgunluk tabutumuzun örtüsü
bizden baþka kim var böyle, kendi ölüsünü baðrýna basan

hüznü suretine tül yapan ülkem
ey acýlarýn darasý
bizim içimiz toprak yanmasý
içimiz kerbela
haydi topla kýrýklarýmýzý bir araya

sussun ilahi
tamburun naðmelerinde
ucuþsun kelebeklerimiz

Müsade Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın: