Zel-lal (I)

Zel-lal (I)

’‘lal’a zel’


…………………………........

ey duruluðunda beyazýn, küllere
ateþ olan, hatýrla.
hatýrla ey sevgili...


yürümüþtük vuslattan bir aþk gecesi.
hani iþlemiþtim de puslu daðlara
hayallerimi, sarýlýp gözlerine ölüm
olmuþtum. ilk ben bilmiþtim,
bir ben, mabedim gözlerini.

bakamam, bakamam karanlýk semâ
bil hilâl, ah biliciler ben artýk amâ

ahh eþiðine dadandým intiharýn
kaç kez kendimi vurdum


silindim. silindi aklýmýn tenhasýnda
kalanlar. bana uzak mevsimler, bana uzak
o tenin, hâm zaman dallarýna bükülü,
iri gözlerin.
ah güvercin kavisi, bir ezan sesi.
silindi kabirler, ibrahimler, nebiler,
yontulanmýþ gençliðim. birer birer
gittiler o þanlý þövalyeler.

ahh eþiðine dadandým intiharýn
kaç kez kendimi vurdum.



dokunamadýðýmdandýr tenine,
þiirimin tesbih gibi dökülmesi
geceye. bundandýr, ortaçað kalelerine
hapsolmuþ güzellere yakýndýðým türküler,
ozanlýðý dilimin. dua diye þefkatine sarýlmam
bundandýr.

ah ben böyle deðildim,
ýslanmamýþ kýrýntýya güvercin.

ahh eþiðine dadandým intiharýn
kaç kez kendimi vurdum.




ve lâl konuþtu;
bir melodi çýnlar, dört duvar
kulaklarým.
ve aþktýk ve çocuktuk,
aðlamak sevinmek kadar çocuk.



aþktandý ey sevgili,
aþktandý. “ben”i vurmam tenhasýna
sevinin. ayetler ezberlemem aþktandý.
ah biter miydi biter miydi
bu þiir. derisine aþk kazýlmýþ
zenciliði dilimin. zel-lâl olmasa
baþlar mýydý bu þiir.

kapandým, dað düþmüþ sayfasýna
þiirin. kendimi sonsuzluklara sundum.
ey tanrý bizi hatýrayla tut.
ben artýk veda.

ahh eþiðine dadandým intiharýn
kaç kez kendimi vurdum


hoþçakal...
ey duruluðunda beyazýn, küllere ateþ olan.
hoþçakal vuslat...
göðün gizemli girdabý,
þakaðýma konmuþ hilâl
hoþçakal...

ben;
sükut ve kâl
zel-lâl

Mesut Doðan



Sosyal Medyada Paylaşın: