Şehre Karşı

Þehir önümüzde sýralanmakta
Gözlerimiz kamaþýyor ona baktýðýmýzda
Tüm ýþýklar serin ve inatçý bir
Seni getiriyor ferahca bana.

Bir aðustos böceði
Ötmeye çalýþýyor.
Ýki sesinden biri sen

Karanlýkta görünen tek yýldýz seni düþürür aklýma.
Tüm ýþýklarýn,
Tüm olan ya da olmazlarýn,
Tüm olacak ya da olmamýþlarýn atasýsýn.

Ve nerde ne zaman bir ýþýk belirse,
Noktasýnda bir nazar
Esnasýnda seher vaktinin
Sen hiç duymasan da
Gökten yaðmur yerine sen düþersin
Düþünmekten çatlamýþ alnýma.

Þimdi söyler misin? Nerdesin?
Hangi koltuðun üzerinde,
kimlerin rüyasýnda?
kimin elinin içinde ya da
benim gibi bir acizin aklýnýn bir köþesinde?

Tek dileðimle tüm þehrin
Iþýklarý kapanýyor
Karanlýkta efendimiz.
Ýlk ýþýk yine sen.

Sonunda hakiki bir kinin.

Elinde sonunda-baþýnda,
Baþý görünen ama sonunu seçemediðim tüm aydýnlýklarda,
Þehir sussa da, konuþmasa da uzunca bir süre
Gün görmemiþ bir günün son anýnda tüm nefesler
Sana tutulur.

Bu kelime oyunu deðildir.
Bu aþkýn dile gelmesi hiç deðil.
Bu deðiþik bir þeydir.
Denizin kabarýp,
Ýnadýmýza köpürüp,
Beyazlaþýp,
Sonra tekrar sakin ve eski haline dönmesidir.

Anlatabilir miyim bunu?
Hayýr.

Sosyal Medyada Paylaşın: