Oyuncak sanýyorsun sen dünyayý; Plastik tüfeðini ateþlersin, pat-pat: Baksana, kimse ölmüyor! Vantuzlu oklarý da yüreklere salarsýn: Dinlersin, hiç ses yok! Kurþun askere dönünce amazon; Vikinglere benzersin de, Güvertede telef numarasý yaparsýn Yat borusunu çalýnca annen her dem; Dünyayý oyuncak selesine atarsýn.
Ay parlayýnca pencerenden her gece Iþýk düþer odanýn tülünden seleye Ne çok korkar palyaço masken, Kulak kabartýp bir dinlesen, Düþünde aðladýðýný duyarsýn.
Kurþun askerin içtimâda, saklar senden metâl kalbini, Delik deþiktir; ya mermiden, ya da yüzlerce ok yemiþtir, Bez bebek olsan, yardýmýna koþsan, yaralý yüreðini görürsün.
Ýyilik perisi zannedersin hep, pespembe rüyanda kendini; Açtýðýnda gözlerini, canlanýr yine barbar denizci “Ben oyuncak deðilim! ” “Ben oyuncak deðilim! ” diyen köleni; Boyun eðmezse, yelkenli gemine forsa yaparsýn.
Sen kendini ne sanýyorsun da; Oyuncak diyorsun dünyaya?
24.04.2001-2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
orhanti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.