/aþk emirdir tanrý’dan
ve ben çýrýlçýplak bir itaat
etten
kemikten
candan…
cem adrian/
toprak kutsallýðýný yitirmiþ bir duvardý sanki
kim aðlasa senin önünde
bilmezdi ki kirpiklerinden düþünce
yaðmur kendi için yaðacak
söylenmemiþ þarkýnýn kýrýk ezgisi dilinde
girdap gözlü melekler de gördüm
rüya deðildi
kaybolmak beklediðim hediyeydi
tedirgin söz kýrpmalardan geçiyordum
üzerimde ergen çocuklarýn kabahatli tebessümü
neremle oynaþsam düþecekti/m sanki
kendi kayýp yaþý kadar güzele
dýþýmýzdan içimize
yol bulmuþ intihar
hüzzam bir kayboluþ zamaný maviliðinde
girdap sözlü melekler de gördüm
küfür deðildi
söylenmesini beklediðim heceydi
yaþ haddinden emekli olmuþ bir aný
eksiltmek için siliyor hayatý
dinledikçe ürperten güftesini
kurþunî bir parýltý daðýlýyor
sûretin yalan çizgilerine
yorgun bir aþk
yorgun dünyasýnda
sýðýndý kendine
girdap yüzlü melekler de gördüm
gerçek deðildi
gölgemi beklediðim güneþti
kanda uyutulmuþ veda busesi dokunduruyor
ölümün kenarýna düþen kývrýmlar kadar
güzel bir öpüþ
ibadeti öðretir gibi baþlýyor
bir dua gibi sonlanýyor
kýyamet seni sevmenin provasý
ölçümü aldýn biliyorum
ne zaman biter elveda hýrkasý
girdap sevdalý melekler de gördüm
aþk deðildi
ölmek için bir sebepti…