HOŞÇAKAL MAZİ...

Düðümü çözeltiye yatýrýlmýþ, kuru bir ayazýn yaktýðý
Sýr dolu bir ah’ýn pençesinde sýzlanýr i mgeleri…
Soluðu acý kokar geçmiþin,
Kývrýmlarý belirgin çehre Aynada haykýrýr…
Yarým kalmýþ geçmiþe...
Yaþanmamýþlýða…

Azabý körleyen tarafý hazmedilmeyiþi beklide…
Yârin elinden yarým kalmýþlýðý da cabasý tükenen yüreðine…
Hangi kozmetik kapatýrdý bilinmez, çehredeki hüznünü
Ve hangi parfüm perdeler hicranýn yaydýðý aþk korkusunu…


Yürümekti niyeti, niyetsiz, seciyesiz kaldýrým diplerinde,
Köþe baþlarýnda cebinde son kalan,
Sevgi kýrýntýlarýný vermekti beklide dilencilere…
Yaþamak ne içindi? Kimeydi bu tabiat?


Gece trenlerinde yarým býraktýðý sevdaya dem vurdukça yüreði,
Gözleri kalmýþtý sevdiceðin aklýnda…
“Gitme “diyordu, “Yalvarýrým gitme”
Ah! Çekiyordu dudaklarý, ayazýn eþiðinde sözleri düþüyordu yüreðine…
Tren almýþtý…
Kara dumaný savurarak kaçýrmýþtý ahu gözlüsünü beraberinde…
Ardýnda pis, aðýr bir kömür kokusu ve ayrýlýk yarasý býrakmýþtý…
Þimdi herkes suçluydu gözünde.
Ve ihanet etmiþti zaman devamsýzlýðýyla…
Saatini kurmuþtu o an’a…
Artýk çalmadan uyanýyor, sýzlanýyordu erguvanlarýna…
Yarým kaldý diyordu…
Yarým kaldý…
Bir tarafým yarým kaldý…


Kaldýrýmlarýn loþ ýþýklarý altýnda üþüyen bir çocuk gibi
En zavallý kavramlara sýðýnmýþtý…
Sararmýþ teni ifadesiz hüznüne açýk davetiyeydi.
Ve kýrýlgan tarafýný saklamýþtý.
Sert ve katý bir mizaç sergiliyordu dengesizliði…
Zul geliyordu aðlamak…
Ýnsan yetilerinin içinde düþünün ay yüzlüsü yoktu…
Ýhtimaldi sadece geri dönmesi ya da sevmeye devam tümcesi…
Yüreðinde yanan ateþi, tuzlu gözyaþý iyice harlandýrýyor,
Sancýsý seherde zemheri gibi vuruyordu yüzüne…
Giden hiç gelir mi yerine? Acý indikçe derine…
Ah’ýna mazhar etmemiþti sürgün sevgiliyi…
Çürüyordu mazi gözünde…
Gidiyordu…
Yetileri olan insan anlamamýþtý…
Gidiyordu…
Sürgün saydýðý coðrafyasý karlar altýnda…
Yere düþmeden su oluyordu düþ(üþ)leri …
Kavgasýný unutmuþtu memleketine dair…
Utanýyordu…
Hükmü düþmüþtü düþüncelerin
Ve kurþun gibi saplanmýþtý meret ýzdýrap…
”senden gayrisi yalan” diyordu…
Ölümdü gayrý vatan…
Son defa yaðmur gibi yaþlarý ve titrek elleriyle uzandý çekmeceye…
Þikâyet yok artýk diyordu…
Bir elinde silahý bir elinde yüreðine sýðdýramadýðý,
Her gece okþadýðý dokunmaktan yýpranmýþ fotoðraf,
Gözyaþýndan mürekkebi akmýþ son mektup,
Ve dokunuþlardan teninin kokusu yitmemiþliði sevgilinin…
Þarkýsý susmuþ, öyküsü son bulmuþtu…
Vakit gitme vaktiydi…
Sürgün saydýðý aþktan…
Hükmü düþmüþtü yaþamýn gözlerinden…
Hoþcakal diyordu erguvanlara…
Yarý açýk gözleriyle… HOÞCAKAL…

Sosyal Medyada Paylaşın: