Ses veren yok çýðlýðýna, Ölü kentin çocuklarýnýn… Gökyüzünden indiriyor, Tanrýnýn lanetlediði Namert eller ölümü, Yedi baþlý canavar gibi.
Duyarsýz bütün dünya, Dehþeti gizleyen gecelerde Ölü kentin çocuklarýnýn çýðlýðýna… Ne doðu duyuyor, Ne batý, Ne de uçan saraylarýnda Bin bir gece masallarýný yaþayan Arap þeyhleri…
Ölü kentin çocuklarý, Hoþça kal diyemeden düþlerine, Katledilirken vahþice, Siyonist emperyalizmin Acýmasýz soy kýrýmýnda, Ses veren olmuyor çýðlýðýna…
Artýk ne çocuklarý var ölü kentin, Ne de çýðlýklarý. Duyulsa da bir anlam taþýmaz, Uygar insanlýk adýna… Uygar insanlýk diye bir kavram Kalmýþsa eðer… Benim için anlamsýz… Benim için anlamsýz….
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ozanca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.