ONLAR

Onlar,
Tarihin kara günlerini adýmlýyorlardý,
Ayaklarý yalýn,
Üzerlerinde incecik ve yýrtýk giysileri
Sýrtlarýnda top mermileri,
Yürüyorlardý tan vaktine doðru…

Gökyüzünde kararan yýldýzlarýn
Yerini alan irileþen gözleri,
Geceyi aydýnlatýyordu…
Ve sýrtlarýnda parlayan top mermileri,
Güneþin doðuþuna tanýklýk edecekti
Yirmi altý aðustos sabahý!
Daðlarýn,
Þükür secdesine eðildiðini görecekti,
Sabah namazý vaktinde…

Kocaman yürekleri
Sýðmýyordu göðüs kafeslerine,
Habire vuruyordu,
Güm! Güm! Güm!
O yürekler,
Ninelerimizin,
Korkusuz yürekleriydi…

O yürekler ki,
Ýþgali ve ihaneti görmüþ,
Ermeni ve Rum mezalimlerini yaþamýþ,
Nice kadýn, çocuk, genç ve yaþlýlarýn
Acýmasýzca katlediliþlerine tanýklýk etmiþ,
Babasýnýn, eþinin, çocuklarýnýn
Þahadet haberlerini almýþ,
Gözyaþlarýný içine akýtmýþ,
Acýlarýný bal eylemiþ,
Ölenlerin ardýndan aðýtlar yakamayan,
Anadolu kadýnlarýnýn yürekleriydi…

O yürekler,
Kocatepe’de fýrladý göðüs kafeslerinden.
Baþýnda kara kalpaðý,
Þaha kalkan,
Alev yeleli doru atýn üzerinde,
Parmaðý havada,
“Ordular, ilk hedefiniz Akdeniz’dir”
Emrini veren
Mustafa Kemal oldu…
O korkusuz yürekler,
Umut oldu, zafer oldu, vatan oldu,
Bugünümüz oldu…

Sosyal Medyada Paylaşın: