ELLERİNİ NEDEN VERMEDİN ANNEM

Seher vakti geldi bulutlar içinden. Uzandým ellerine öpmek için. Vermedi. Anneeeee dedim. Anneeee! Yüzüme bakmadý yürüdü gitti. Bir kez bakmadý. Bir kez dönmedi. Gözlerimi açtým. Ama düþlerimde yaktýðý bu yangým sabahýmda sönmedi. Merak ettim durdum. Annem bana ellerini neden vermedi.

Seher vaktimi ne, düþüme geldin.
Kýnalý kuzuydum ya peþime geldin.
Baharý olmayan kýþýma geldin.
Ellerini neden vermedin anne.

Yüzün kireç gibi, bir baþka beyaz.
Soðuktun be anne, ayazdan ayaz.
Aðladým sýzladým, etmiþim niyaz.
Ellerini neden vermedin anne

Ardýndan dualar okudum yattým.
Topraðýn içine gözyaþým kattým.
Hüznü ben derdi ben, sensizken tattým.
Ellerini neden vermedin anne.

Beni þair eden, yazdýran annem
Sinemdeki derdi azdýran annem
Neydi seni böyle kýzdýran annem
Ellerini neden vermedin anne

Yaþarken doymadým, düþte doyayým.
Býrak ta göðsüme öpüp koyayým.
Ne ettim sana ben, söyle duyayým.
Ellerini neden vermedin anne.

Toprak kokusuna ereyim diye,
Çatlamýþ derisin göreyim diye,
Eðildim alnýma süreyim diye,
Ellerini neden vermedin anne.

Oysaki yolumdan þaþmadým asla.
Hayýrsýz peþinde koþmadým asla.
Hasretinden baþka taþmadým asla.
Ellerini neden vermedin anne.

Sen beni uykumda öldüren annem
Uykumu kýrk yerden böldüren annem
Meramýný düþte bildiren annem
Ellerini neden vermedin anne

ÝBRAHÝM ÞAÞMA

Sosyal Medyada Paylaşın: