Haydi Hoşça Kal

hadi hoþça kal, zaman geçiyor,
tren kalkacak birazdan,
son kontrolünü yap,
unuttuðun bir þey var mý diye
karýþtýrýver küçük çantaný yeniden
düþme ayrýlýðýn yenilgisine bitap
aðlama gidiþlerin arkasýndan
her gidiþ yaradýr gönüle
býrakýlan virane bir harap

hadi hoþça kal,
kondüktör düdüðünü çaldý,
ayrýlýk vakti geldi,
seni benden aldý…
son bir defa daha sarýlayým derken,
gözlerim arkanda kaldý…
bu bir yýkýmdýr
nisan selleri gibi
yüreðim arkandan aðladý
yaraladýn yüreðimi hazin gidiþinle…
dönüsü yok biliyorum bu gidiþin,
seni beklemek neden

hadi hoþça kal,
kalksin artýk þu tren,
daha fazla tahamülüm yok
ayrýlýðýn acýsýný yaþamaða..
cemre düþmüþken,
gönlümdeki topraða...
dönüp bakma ne olursun,
bir daha arkana,
sana sesleniyorum,
içimden eriyerek
sessiz kelimeler ile süzülerek

hadi hoþça kal,
çoçuklar gibi aðlatma beni
yazýyorum yinede,
her heceye ismini,
bilesin ki unutulacaksýn
bittiðin her yerde, perde perde,
sahneler artýk sensizliði oynayacak
bu dramayi hayatta bir daha
kimse yeniden yazamayacak.


Hasan Hüseyin Arslan, Eylül, 2008, Frankfurt am Main, Almanya

Sosyal Medyada Paylaşın: