O GÜN, BU GÜN AYNI..!

Yüzümde silinmez bir tabakam
Gözümde hala daðlarýmýn çiçeði
Ben ne sümbül koklayabildim
Ne nergisi tanýdým
Çocukluðumun ilkelliðinde

Yamyam olmuþ duygularým
Ailesel baðrýþlarda
Ne ruh buldu o çýkamadýðým
Daðlarýn doruklarýnda
Ne de inanca erdi
Herkesin inandýðý inançlarda
Ve uzadýkça uzanan dipsiz bir girdap
Beni aldý götürdü isyan daðýna
Bir çiçek aradým
Bulduklarým ruhsuz kokusuz
Bir sulak arazide yetiþtirmeyi istedim
Çoraklaþtý her yaným
Ne inandým
Ne inanabildim
Ve hasretim daðlara inat doruklarý aþtý, aþtý…
Vardý gitti uzak illere benimle beraber
Ve yasaklý günlerime gelen sýkýyönetim
Sýkýyönetimler hala devam etmekte
Konuþmalarýma hala gem vurmalardayým
Yürüyüþlerimde hala takip kuþkusu
Kapýlarýmda hala polis sirenleri
Ben onlarýn o zamanki biçimlerindeyim.
Ya þimdilerde
Tele kulaklarla
Da
Bana
Oto sansür uygulamalardalar
Kullandýðým teknolojilere
Ulaþamadýklarýmla
Konuþmalarýmý da
Bana yasak getiriyorlar.

Ben nasýl özlemem çocukluðumun o çiçeklerini
Beni dinlemeyen sadece kokan, koklatan kendilerini
Bana yasak getirmeyen koca koca kayalarý
Kayalýklarý
Ve insafsýzca akýp giden hayatýmda
Kuruyan çeþmeleri
Dereleri

Allah bana sabýrlar versin
Ýntiharlara direniyorum.

Teyyar DUMLU
Sosyal Medyada Paylaşın: