ÖP BENİ
ÖP BENÝ
Hasret, penceremin kenarýnda
sensizliðin eþiðinde beklemekte
elimi uzatsam, tutarým belki perçeminden
belki demek kalmýþ yarýnlara miras
keþkeler de kaybolmuþ umutlarým
hüzün, sen ve ben kalmýþ
gel, öp beni çaresizliðimi savur
rüzgarýn daðlarý öptüðü gibi
yokluðun ayazýnda üþürken yüreðim
avuçlarýmda biriken gözyaþlarým
yakýyor ellerimi kor gibi
don vurmuþ umutlarýmýn filizlerine
gel , öp beni yansýn yüreðim
güneþin geceyi öptüðü gibi
sen yokken diye baþlayan sözler
korktu sustu aðladý hecelerde
öyle sessiz kaldý ki isyaným
sardýðým yaram kanar oldu
gel öp beni yýkansýn acýlarým
dalganýn sahili öptüðü gibi
korkmuyorum artýk yalnýzlýktan
beklemenin tek kiþilik duraklarýnda
saatler günleri kovalar oldu
sen yokken sevmeleri özlem sardý
gel öp beni gözlerimden
yaðmurun topraðý öptüðü gibi
yazan þair=SÜMRAN UYMAZ
mofya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.