Ve
Nimet…
Gözlerine baktýkça, yüreðim volkan oldu,
Hayâlinle doludur, þimdi dört bir cenâhým…
Aþkýn, bedenime can, damarýma kan oldu,
Böyle lütfetti bana, nimetini Ýlâhým…
Efsunkar bakýþýnla, hüznümü soldurursun,
Ruhumu anlatýlmaz, hazlarla doldurursun.
Ýmkânsýzý sabýrla, sebatla oldurursun,
Sensin þer ordusunu, korkuttuðum silâhým…
Dermâný olan derdi, çekip çekip geçerim,
Her keþkenin üstüne, bir bardak su içerim.
Gönülle bakmak için, neþ’eleri seçerim,
Senden kaptý gülmeyi, inan baht-ý siyâhým…
Sen yanýma gelince, elemim, sýzým kalmaz,
Sen yüzüme gülünce, bahtýma sözüm kalmaz.
Sen ufkuma dolunca, güneþe lüzum kalmaz,
Gözlerinden yükselir, bin ümitle sabâhým…
Tavrýn, tarzýn, endâmýn hûrileri andýrýr,
Kahkahayla gülüþün, gülleri kýskandýrýr.
Süzgün süzgün bakýþýn, ümidimi kandýrýr,
Bu sebeptendir benim, sana bunca tamâhým…
Neyleyim deli gönül, Kerem gibi yanýcý,
Vuslat denen masala, Mecnun gibi kanýcý.
Sevmeyi, sevilmeyi, bir vazife sanýcý,
Seni sevmekten olsun, olacaksa günâhým…
Ýstemem, ey sevgili, sensiz köþkü, sarayý,
Aþk yurdunda geçmeyen, elin kiri parayý.
Lütfedip sarman için gönlümdeki yarayý,
Tanrýdan tek dileðim, sensin ey yüz-ü mâhým…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.