Sensiz Olmak

Yine bir sonbahar günü
Sensiz gözlerimi açýyorum sabaha.
Senin yokluðun artýk koymuyor bana,
Biliyorum, zaten olmayacaksýn yanýmda.
Sonra yataktan kalkýp,
Sanki benim uyanmamý bekleyen aynaya bakýyorum.
Ne kadar çok iz býrakmýþsýn yüzümde,
On yýl gitmiþ sanki ömrümden hüzünle.
Kendimi dýþarý atýyorum,
Evdeki herþey seni hatýrlattýðý için.
Sokaðýn öte tarafýndan simit kokusu geliyor.
Seninle her sabah yediðimiz simit...
Beraber içtiðimiz çayý hatýrlýyorum.
Çay kadar sýcak olan ellerini...
Ýçimi ýsýtan gözlerinin rengini...
Soðuk içime iþlemiþken,
Sýcacýk atan kalbini anýmsýyorum.
Sonra iki damla yaþ süzülüyor gözlerimden,
Daha düþmeden, ayaz kurutuyor yanaðýmda.
Ayaklarým yürümek istemiyor sanki,
Bu yollardan el ele yürüdük hep.
Binbir güçlükle eve dönüyorum sonra,
Anlýyorum ki, nereye gidersem gideyim
Hep sen, senin sevdan, kara sevdan..
Aklýmdan çýkmýyorsun.
Kendime yalan söylemeyim boþuna,
Kahretsin !!
Sensiz uyanmak her sabaha,
Çok koyuyor bana !...
Sosyal Medyada Paylaşın: